De heenreis van Java naar Bali was ons erg zwaar gevallen. We hebben veel verkeer tegen gehad en het duurde gewoon te lang. Maar de bus reed wel zo ontzettend hard, dat zeer zeker wel maar door kei hard te remmen en flink gas geven maakte het een erg vermoeide reis. En het heen en weer geschud van de bus was niet zo fijn. Nu begrijp ik pas waarom er vele bussen in het ravijn terecht komen en mensen verongelukken. Ze rijden onverantwoord! Al het verkeer rijdt rechts van de weg en zitten rechts achter het stuur. De bus reed tussen vrachtwagens in en haalde ze links in. We waren als enige toeristen in de bus, op 1 Europeaan na, we hadden zeker wel veel lol met ons hardop gelach en geklets en het drinken van de fles whisky. Hij was nog niet op! Op zich was het een luxe bus maar de airco was echt te koud en de kamal kecil, wc was echt piepklein en er lagen mensen voor de wc-deur op de grond te slapen. We hadden de bus van te voren gereserveerd en er zat eten bij inbegrepen. Als je naar de wc ging kwam je er niet droog vandaan. Of je plaste langs je benen of het water gutste de lucht in en je kon je kont niet keren en je moest jezelf uit noodzaak vast houden aan de klink anders donderde zo om. Wat een attractie zeg! Ik zat ook nog eens vast tussen de deur en mijn vest zat aan het slot vastgeklemd . Ik dacht als de bus nu kei hard remt dan ben ik helemaal fijngeperst tussen dat piep kleine kiertje en de deur ging gewoon niet open omdat een man lag te slapen en niet wakker werd. Gelukkig kwam er een vrouwtje mij helpen toen was ik verlost van de wc. Wat een gedoe zeg! Ik was wel 8 keer naar die wc gemoeten van het drinken. Niet verstandig! Die nacht had ik niet geslapen omdat ik gewoon zo benieuwd was naar het weeshuis en me verheugde om daar te zijn bij al die kinderen.
En van het vele geplas van het water drinken...

Nadat we aan de kust kwamen ( het is 1 uur later op Bali) met de bus op de boot stonden we daar 1,5 uur te wachten. Tja, wij waren niet de enige bus. Vele meerdere stonden daar te wachten. Een grote chaos! Voor wie student is van de NHTV en stage wil lopen om de logistiek van het laden en lossen en busverkeer wil regelen. Dan is dit je kans en kom in het buitenland werken op Java! Op de boottocht zelf beleeften we weer een hoop. Annet was het slachtoffer van met iedereen op te foto te mogen. Het locale bevolking daar heeft nog nooit zo vaak blanken mensen gezien en zeker niet met prachtig rood haar met sproetjes op het gezicht. Zeker als A. Bahasa sprak dan vonden ze onbegrijpelijk. Tegen mij praat de bevolking Bahasa en A. moest t vertalen, gek stel zijn we. Ik hou niet van sambal maar wel mayonaise. Ik aan de mayo en A. aan de sambal! Te grappig voor woorden! Iedereen ons uit zwaaien op de boot of we beroemdheden waren, zo hilarisch! Heel vreemd dat ze deden alsof we apen waren...

Na 3 uur weer in de bus gezeten te hebben naar Denpasar waren we het beu. Al de telefoontjes van Komang en Sandra (Nederlandse indo) waar we bleven moesten we gewoon geduld hebben. We reden stapvoets omdat er veel verkeer was met vrachtwagens en met 30 kilometer per uur ging het erg lang duren. We werden uiteindelijk opgehaald door Cede een privé chauffeur voor ons van het weeshuis. Hij bracht ons eerst naar Sanur Beach waar Sandra een appartement heeft. Ze bood aan of ik nog een nachtje wilde blijven om uit te rusten,maar hoe ongeduldig ik ook zijn kon. Ik wilde verder reizen. Na die 22 uur kon ik nog wel verder reizen om bij Petak te komen. Na ff wat rijst gegeten te hebben, reed Cede me naar het weeshuis in Petak. Annet bleef in Sanur. Op naar Komang die me op stond te wachten met de kinderen. Ik kreeg zo'n warm gevoel toen ik wat kindjes zag staan. Mijn aankomst op Petak was zo mooi mooi mooi! De natuur, de terrassen, de sawa's, de rijstvelden en de prachtige tempels. Niet een of twee maar ontelbaar veel! Wow, het is zo fascinerend hier! Ik was zeer diep geraakt toen ik op het weeshuis aankwam. Komangs ontmoeting is ook erg fijn geweest, het klikte direct tussen ons. Ze had geregeld dat de kids een welkomsdans deden. De traditionele Balinese dans, met van die sierlijke bewegingen en oogjes van links naar rechts. Wow, wat was ik onder de indruk! Kei schattig! Komang had mooie exotische bloemen voor me gekocht. Ik voelde me net een prinses. Op de avond nam Komang me mee naar een restaurant. We hebben samen gelachen en gek gedaan en het lijkt gewoon alsof ze mijn zus is. Onbeschrijfelijke, prachtige en mooie ontvangst was dit. Never ever happend in my whole life! Because this is a whole new world like Alladin&Yasmina fairytale!

Mijn eerste dag op Petak in het weeshuis Ginantri
Ik had goed geslapen in mijn eigen tempel paleisje. Bungalow met 2 persoonsbed, badkamer met douche en bad, eigen woonkamer met tv, bank en eettafel. Tevens een eigen keuken. Met eigen kok. Het ontbijt maakt hij klaar en avondeten. Hij heet Karang en werkt ook in het weeshuis. Het is een student en zit op de universiteit in Denpasar. Samen passen we op de kids en rijdt hij op de scooter naar Ubud voor me. Ik die ochtend bij m achterop de scooter naar de supermarkt in Ubud te gaan. Hij maakt mijn bungalow schoon en dekt mijn bed op alsof de koning er slaapt met bloemen en dekbed gevouwen als een hart. Wow, wat speciaal zeg. Echt een Balinees want dat doen ze overal als er gasten komen. Ook de supermarkt wordt alles goed nagecheckt of het goedkoop is en sommige producten kopen we liever in Petak zelf. Mijn eerste Engelse les geven was heel leuk om te doen. Het ging uitstekend en ze vonden het erg leuk. In de ochtend bereid ik mijn lessen voor. Om 11.00uur begin ik om 16.00uur klaar met een middag pauze van 1,5 uur.

Dag 2 Had s ochtends onwijs veel geschreven en begon om 11.00uur met dansles te geven , drama, zanglesje en Engelse les. Eerst een paar basis pasjes, street dance om een dansje te repeteren voor de welkomsdans voor Annet en de andere gasten. Het ging erg snel het leren van street dance dat hadden ze snel onder de knie met muziek van Chris Brown The Best Love Song. Wow, cool om te zien dat ze alles zo door hadden. Ja, gevoel voor ritme! Daarna een klein stukje improvisatie drama theater training met geluidjes en grappige zinnetjes. Sama sama! APA kabar? Saya Sandra!! Ze vonden het onwijs melig en ze stonden echt te gillen van plezier! Hoe gek ik ook soms kan doen. Ze vinden het prima ze doen me na, alles wat ik zeg en doe. Heerlijk maf doen met de kids. We hebben een klein liedje gezongen Rihanna was hun voorkeur met "Daimonds" Kei schattig en lief!